Afgelopen zaterdag kreeg ik een prachtig boeket bloemen bezorgd, van mijn man. Ik schoot helemaal vol. “Moet jij huilen om bloemen mama?” vroeg onze oudste dochter (5). “Het zijn bloemen van papa!”, zei ik. “Huh? Maar groeien er dan toch bloemen in de woestijn?” vroeg ze helemaal verbaasd.
Ik ben gewend meerdere dagen per week alleen thuis te zijn met de kinderen, en toch valt me deze periode zwaar. Zo stond het niet in de folder! En dan heb ik het niet over de praktische zaken die opgelost moeten worden. Opeens sta ik met een kraan in de hand. Of de koplamp van de auto moet vervangen worden. “Eh, schat, heb jij de vissen geteld voordat je weg ging?”
Ik heb het gevoel dat ik overal tekort schiet. Ik wil er zijn voor de kinderen. Praktische zaken moeten gedaan worden en op mijn werk is het improviseren. Aangezien ik nu tijdelijk een mama- én een papadag heb, ‘prop’ ik mijn werkzaamheden in drie dagen, in plaats van vier. Dat gaat ten koste van de kwaliteit. Het gaat wel, en eigenlijk gaat het ook niet.
De realiteit is niet eenvoudig
Wat me echt zwaar valt, zijn de emoties van de kinderen en mij, die alle kanten opvliegen. We zijn allemaal uit balans. Tijd om me zorgen te maken, heb ik daarom eigenlijk niet. Mijn aandacht gaat grotendeels uit naar de kinderen, inclusief alle verdriet, driftbuien en discussies. Onze jongste dochter (2) slaapt opeens niet meer door. Dus tot op heden heb ik nog geen nacht door kunnen slapen. Daar word ik geen leukere moeder van. Laat ik er niet omheen draaien: het is regelmatig oorlog bij ons in huis.
En dat voor vrede en veiligheid. Waar ik overigens een groot voorstander van ben. Daarom sta ik achter mijn man die sinds eind november vorig jaar op uitzending is. Ik hoop dat hij betekenisvol werk kan doen daar, zodat het gemis niet voor niks is. We houden ons vast aan de woorden: “We redden het wel”, “En ik overleef het wel”, gehoord tijdens de voorbereidingsdagen voor het thuisfront. Het is voor de kinderen maar moeilijk te begrijpen dat papa zich ver weg inzet voor veiligheid. “Kan papa nu niet een keer weer terug komen?”, vraagt de oudste vlak voor kerst. Onze jongste denkt overigens dat papa nog steeds in het vliegtuig zit.
Een hart onder de riem
Vlak voor de feestdagen ontving ik een brief van Luitenant-generaal Dennis Luyt (Commandant Luchtstrijdkrachten) en ik citeer enkele zinnen: “Uw uitgezonden relatie zet zich in voor vrede en vrijheid voor een ander. Vanuit het besef dat onze veiligheid hier begint bij veiligheid van anderen. U als thuisfront ervaart op dit moment de afwezigheid van uw relatie. Uw steun als thuisfront is enorm belangrijk. Zonder uw steun kunnen wij onze missies niet uitvoeren. Ik ben u daarvoor dankbaar. En dat dwingt groot respect af. Zo doen we het samen. Elke dag, waar dan ook, in het belang van vrede en veiligheid, voor een ander, voor Nederland, voor ons allemaal.”
Prachtige woorden, en ze galmden nog na in mijn hoofd, maar vlak na de kerstdagen zat ik er helemaal doorheen. Ik had oppas geregeld zodat ik op zolder een achterstand van mijn werk weg kon werken. Maar de ruzies met onze oudste dochter en slaapgebrek maakten dat ik dacht: “Hoe raap ik me weer bij elkaar?”, in plaats van: “We redden het wel”. Tien minuten later ging de telefoon. Het was mijn man die zomaar overdag belde omdat hij het gevoel had dat hij ons moest bellen. Het telepathische lijntje werkt wereldwijd.
Blijf in verbinding en doe het samen!
Deze periode laat ons ervaren hoe belangrijk het is dat we – ondanks de afstand – in verbinding blijven en elkaar tot steun zijn. Zonder thuisfront geen missie, maar dit geldt zeker ook andersom. Uiteraard is het leuk om samen met de kinderen pakketjes met knutselwerkjes en chocoladeletters naar de woestijn te sturen en bloemen en knuffels terug te ontvangen, maar elkaars stem te horen is nog veel waardevoller. Wat me tijdens dit gesprek het meest raakte, waren de woorden van mijn man: “Je staat er niet alleen voor. Ondanks dat ik hier zit en jij daar. Wij doen dit samen!”
Hoewel ik er op dat moment echt helemaal doorheen zat, was ik na afloop van dit telefoongesprek enigszins opgelucht en ook dankbaar dat ik even met hem van gedachten kon wisselen. Ik realiseerde me toen dat het voor mensen die hun partner verliezen, of die in scheiding liggen, veel moeilijker moet zijn. Wij redden dit samen én kijken vooruit.
Je bent veel sterker dan je denkt!
Gisteren kregen we bericht dat mijn man nóg vijf weken langer weg blijft dan gepland. We zijn nu opnieuw precies op de helft. Nog zeven weken te gaan. Ik moet er nog even wat op verzinnen hoe ik het de kinderen uit ga leggen dat we de kruisjes-kalender uit gaan breiden. Ik raap al mijn moed bij elkaar en besluit mijn best te blijven doen om een aandachtige, geduldige en liefdevolle moeder te zijn voor de kinderen. Liever hebben we dat hij vandaag dan morgen thuis komt, maar als het niet anders is dan “redden we het wel!”.
Wat een mooie ‘recht uit je hart’ blog, Gerdien!! Gaaf dat je het met zoveel gevoel weet te brengen. En… je kúnt het!!, werk en privé alleen combineren… het verschil zit alleen maar tussen jouw oren, denk ik… jouw perfectionisme moet ff wat concessies doen, maar wtf… het is maar perfectionisme… toch?
Dankjewel René! En zo kwam ik erachter dat je veel sterker bent dan je denkt! En dat je pas weet wat je mist, als het er niet is!
Prachtig geschreven en erg herkenbaar. Mijn vriend (Dorette’s broer) is regelmatig weg geweest voor langere tijd, maar gelukkig niet op uitzending sinds wij elkaar kennen.
Wat jij beschrijft, voel ik…ik voel met jullie mee.
Toi Toi Toi!
Liefs Eva