“We moeten rennen, vliegen, duiken, vallen en weer doorgaan!” Een zin uit een liedje van Herman van Veen dat nu in mij op komt. Ook ik heb er vandaag last van gehad. En ik vind dat bepaald niet de leukste dagen moet ik eerlijk zeggen.
Het zijn van die momenten dat ik me opgesloten voel in een beperkte wereld, baal omdat ik te weinig uren in m’n dag heb, en vooral dingen moet doen die me afhouden van het gevoel dat ik ‘leef’ en in verbinding ben met alles wat ‘leeft’. Althans zo voelt het. Want, tijd bestaat niet en als mens heb je een vrije wil.
Ik besteed het liefst zoveel mogelijk tijd aan de dingen die ik echt belangrijk en leuk vind. En toch zijn er altijd nog (teveel) dingen die daarnaast ook gedaan moeten worden. Een schoon toilet, of boodschappen in de kast kunnen ook best nuttig zijn. Maar ik vind het jammer van mijn tijd om me ermee bezig te houden.
“Natuurlijk kan het een uitdaging zijn om helemaal ‘zen’ de wasmachine aan te zetten, maar waar het me nu om gaat zijn de vragen:
“Wie staat er in de drukte van alledag stil bij het milieu?” Hoeveel wasmachines draai jij in de week? Ik heb zelf geen flauw idee. Gewoon zo vaak als het moet.
“De gelijke verdeling tussen arm en rijk?” Wanneer ben jij voor het laatst vrijgevig geweest? Mijn laatste donatie was vorige week voor de kinderpostzegels.
“Vrede op aarde?” Nou, je had me hier vandaag moeten horen mopperen in huis!
“Zijn we met z’n allen mentaal in balans in de wereld?” Ik heb me laten vertellen dat het aantal mensen dat een burn-out krijgt of zelfmoord pleegt nog nooit zo hoog geweest! Ik hoop dat ik er nooit mee te maken krijg.
En het gekke is: niemand staat ’s morgens op met het idee om de natuur te vernietigen, anderen geweld aan te doen of om je eigen geluk te verlagen. En toch doen we het collectief.
Sterker nog, we dragen dagelijks bij aan vervuiling, ongelijke verdeling van bezit, polarisatie en onbalans in onze mentale gesteldheid. Kortom: we creëren collectief resultaten die niemand wil, en de vraag is: “Waarom?”.
Het antwoord hierop is niet eenvoudig te geven. Wat we wel kunnen doen is zorgen dat we ons collectieve bewustzijn verhogen, zodat we gelegenheden/kansen zien om in positieve zin te handelen. Want, wie zich op laat slokken door de waan van de dag beseft niet dat hij of zij onderdeel uit maakt van het grotere geheel.
Dit betekent: elke handeling die je doet, heeft invloed op iedereen. En we meten allemaal weleens ons welzijn af aan een situatie, objecten of relaties om ons heen, in plaats van te voelen dat gelukzaligheid besloten zit in elke atoom waaruit we bestaan.
Wie dat besef op ons over wist te brengen, waren de astronauten van één van de eerste bemande reizen naar de maan in 1968. Ze waren op pad gestuurd met de opdracht om beeldmateriaal te maken van de maan en het heelal. Tot één van de astronauten terugkoppelde: “Zal ik jullie ook eens laten zien hoe de aarde er vanaf deze plek uitziet?” Vanaf dat moment kregen we allemaal de mogelijkheid om in te zien hoe klein en nietig we als mensheid zijn op deze aarde, én hoe kwetsbaar de planeet aarde is als onderdeel van het héle universum.
Het laat ons zien dat niet altijd alles is wat het lijkt. Ons denken en kijken is beperkt. En, met onze huidige levensstijl maken we de aarde kapot. We dragen allemaal een verantwoordelijkheid voor het behoud van onze wereld en het welzijn van de mensheid.
Vanuit de visie: “Hoe kan ik bijdragen aan een betere wereld?”, heb ik me sinds september dit jaar aangesloten bij een ‘Ulab’ in Twente. Samen met een tiental andere – tot voor kort voor mij onbekende – mensen werken we samen in een ‘hub’ om betekenisvol bij te dragen aan concrete casussen in Twente. Als ‘hub’ maken we wereldwijd deel uit van een co-creatie van mensen in ‘hubs’ die zich inzetten voor lokale veranderingen. Een Ulab is gebaseerd op de ’theorie U’ van de wetenschapper Otto Scharmer. Wat deze theorie concreet inhoudt en wat wij in Twente precies doen? Daarover later meer.
PS. Op welke manier draag jij bij aan een mooiere wereld?
