De daken zijn hier en daar bedekt met een laagje sneeuw. Op de voorruit van mijn auto liggen gesmolten sneeuwvlokken. De druppels lichten op bij de verkeerslichten als rode en groene parels. Ruitenwissers zwiepen van links naar rechts. Achterin een kletsende peuter. Op de radio ons lievelingslied.
Ik voel me toch een beetje ongemakkelijk als ik voor de deur van de voedselbank parkeer. Plaatsvervangend schaamte misschien? Niet omdat mijn auto nodig gewassen moet worden. Maar gewoon, het gevoel dat je bekeken wordt als je hier naar binnen gaat. Ik hoor passanten denken: “Zou ze misschien? Nee dat kan toch niet, dan was ze vast op de fiets gekomen.” Of zoiets.
Een zelfde gevoel van ongemak bekroop me vorige week ook al toen ik in de supermarkt de ‘gratis’ boodschappenpakketten op kwam halen. Zes stuks hadden we in totaal met zegels bij elkaar gespaard. Dus mijn winkelwagen was helemaal afgeladen met gevulde dozen. “Nou, u hebt wel uw best gedaan mevrouw! Daar kunt u wel even mee voor uit!”, was een van de opmerkingen die ik kreeg. Ik voelde me een beetje opgelaten. Moest ik nu uitleggen dat het niet voor mezelf bedoeld was, maar om weg te geven? In een split second besloot ik van niet en lachte vriendelijk terug.
Opmerkelijk toch dat we zo geconditioneerd zijn, dat we automatisch denken in: meer bezitten (schaarste denken) en niet in: alles weggeven (leef in overvloed want er is genoeg voor iedereen). Dan zou zo’n gesprek heel anders verlopen zijn. “Nou, u hebt wel uw best gedaan mevrouw! Daar kunt u vast heel veel mensen blij mee maken!” “Inderdaad! We hebben samen met de buren gespaard voor de voedselbank. We vinden het fijn dat we hiermee bijdragen aan de keuzevrijheid van anderen om persoonlijk te groeien.”
‘Huh?’, hoor ik je denken! Ja natuurlijk, in de eerste plaats gaat het om het eten en drinken uit het pakket om te overleven. Maar wanneer iemand zich geen zorgen hoeft te maken om zijn eerste levensbehoefte, kán hij of zij ervoor kiezen om zijn energie stoppen in persoonlijke groei. Ook wel bekend als je missie in de bovenste punt van de piramide van Maslow. Vaak gaat een gevoel van welzijn samen met de inzet voor je missie. Dus… met deze boodschappenpakketten helpen we anderen niet alleen aan eerste levensbehoefte, maar mogelijk ook aan een betekenisvol leven! Tis maar net hoe je het bekijkt.
Verhoogde bewustwording
Sinds een paar jaar doneer ik de gespaarde boodschappenpakketten aan de voedselbank. Ineens werd ik me ervan bewust dat wij deze extra boodschappen eigenlijk helemaal niet nodig hebben. Het eerste jaar gebruikten wijzelf gewoon het pakket dat we gespaard hadden, want ja, het was toch gratis! Het tweede jaar spaarde ik twee pakketten bij elkaar, waarvan ik er één aan de voedselbank schonk en het andere zelf consumeerde. Het daarop volgende jaar besloot ik beide pakketten weg te geven. Het jaar daarna sloot ook een buurvrouw aan en doneerden we trots drie pakketten. Dit jaar trok ik de stoute schoenen aan en mobiliseerde ik meer buren om zegels mee te sparen. En samen kwamen we tot zes dozen!
Wat hier eigenlijk gebeurde is dat ik me de afgelopen jaren ervan bewust werd dat we op deze wereld allemaal één zijn. Afgelopen maanden las ik met veel interesse een trilogie van Neale Donald Walsch, ‘De gesprekken met God’. Over ongelijke verdeling in de wereld en armoedebeschrijving schrijft hij: “Beschouw iedereen die het moeilijk heeft als jezelf.” Dat geldt volgens mij ook andersom: wees oprecht blij voor een ander als het goed gaat. Het voelt voor mij heel fijn wanneer ik dit oprecht kan zeggen. Ik ervaar inmiddels dat geluk van een ander niet automatisch betekent dat er voor mij minder overblijft. Sterker nog, ik kan er heel blij van worden! Er is genoeg (geluk, voorspoed, liefde) voor iedereen. De uitdrukkingen ‘eigendom’ of ‘verlies’ bestaan dus eigenlijk helemaal niet.
Volgens Neale Donald Walsch zou je zelfs al je bezittingen weg kunnen geven, omdat je je ervan bewust bent dat alles toch van iedereen is. En, omdat je altijd meer kunt scheppen van wat je weggeeft, als je dat werkelijk zou willen. Hij stelt verder dat als iedereen 10% transparant zou delen, er geen armoede meer in de wereld is. Verschil zal overigens altijd blijven. Ik vind het een interessante gedachte. En volgens mij hoeft het niet persé 10% bezit te zijn wat je weggeeft, maar kan het ook oprechte aandacht, hulp en tijd zijn die je aan een ander besteedt.
Volgens deze stelling leef ik – denk ik – nog teveel in overvloed, de verkeerde kant op. Maar, het begin is er. Een hoopvolle gedachte vind ik ook dat onze maatschappij steeds meer voorbeelden kent van gezamenlijk gebruik, in plaats van individueel bezit. Het boek ‘Easycratie’ gaat uitgebreid in op de huidige transformatie in de maatschappij. Delen = het nieuwe vermenigvuldigen.
Terug naar de voedselbank
Binnen gekomen zie ik de werknemers/vrijwilligers hard aan het werk om de kratten die uitgestald staan op de tafels gevuld te krijgen. Vanmiddag wordt alles uitgedeeld. De kratten variëren in kleur en omvang. Afgestemd op het aantal personen per huishouden. Ik probeer me voor te stellen hoe het is om afnemer te zijn. Echt iedereen, dus ook jij en ik, kan een punt in zijn of haar leven bereiken dat je afhankelijk van de voedselbank wordt. Door ziekte, scheiding, schulden, werkeloosheid en noem maar op wat voor pech en ellende.
Ik raak in gesprek met één van de vrijwilligers en ze vertelt me dat op dit moment ongeveer 350 huishoudens uit Hengelo en omgeving gebruik maken van deze voedselbank. Ik schrik van het aantal. Daarna vertel ik dat we samen met buren zegels gespaard hebben en dat we doos nummer zeven op tien zegels na nét niet binnen gehaald hebben. Ik heb via Facebook nog geprobeerd aan de resterende zegels te komen, maar helaas zonder resultaat. Gelukkig weet deze mevrouw dat een andere groep buren uit Hengelo ook samen aan het sparen is geweest en dat zij nog wel tien zegels over hebben voor ons. Wat een geweldige oplossing en afsluiting van dit geheel. Over zinvol toeval gesproken!
Dan stap ik weer in de auto en ga boodschappen doen. En volgend jaar… gaan we zeker weer zegels sparen met de buren!
P.S. Hoe maak jij het verschil door (samen) te delen?
